Naar Punto del Sol dus…

Notes dag twee: voetbal bus fiets met steen vlinders eten vis friet rijst barretje kerkje 9.5km #nevergiveup, en nu moet ik daa nog een zinnig verhaa; over gaan maken okay… We gaan terug in de tijd ongeveer 36 uur, vanuit casa zeca vertrekken we richting de kust, we vertrekken erg vroeg om de ergste hitte voor te zijn, de vorige dag heeft ons al flink ingekleurd. We volgen de hoofdweg naar een T-splitsing om vervolgens via een rivierbedding bij een zigzag pad uit te komen… De paden hier zijn allemaal ingelegd met stenen wat voor ons asfaltmensen erg onprettig loopt. Het pad gaat meteen omhoog, voor ons zien we een muur van steen een muur van ongeveer 400 meter hoog, daar moeten we dus overheen? Jupz er zit niets anders op, ondertussen is de zon alweer aanwezig en loopt het zweet op plekken waar je het niet wil hebben, zonnebrand in de ogen maar gelukkig spotten we nog diverse mussen en vlinders om ons heen.

Na een anderhalf uur klimmen komen we eindelijk aan op een passage over de muur, het uitzicht beide kanten op is schitterend.

We staan op het hoogste punt dus zit nog maar één ding op, naar beneden…gelukkig is onze lunchstop al te zien in de verte, en dat is het nadeel als je hoog staat alles lijkt dichterbij dan dat het werkelijk is… Na een uur dalen worden we geroepen, Donna Joanna Donna Joanna… Dat is on sein dat er eten klaar staat, we komen aan bij een huisje en daar zit al een Schotse man met een watertje… We gaan zitten en de eerste vraag Cola of Bier, het is 11 uur ondertussen dus laten we maar een biertje bij het eten doen. De lunch bestaat uit een rood met blauwe spikkels vis (deze hebben we nu al 4 keer gezien) kippepootjes en groentjes met een salade, natuurlijk ontbreken de frieten en rijst ook niet want dat is op deze eilanden bijna standaard. Over de lunch geen klagen, na de lunch door naar beneden, na nog meer afdalen komen we aan in een kloof, tussen twee stenen wanden lopen we door en iets later zien we een soort van trap omhoog, eindelijk het einddoel is bereikt na 9,5km omhoog en omlaag.

Althans dat denk je dan maar bij het hotel aangekomen was alles dicht, zoeken en kloppen op de deur had geen zin, gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk genoeg (en kennen ze iedereen) dus een aardige meneer belt even met de hostess niet veel later komt er een vrouwke aangespurt (iets harder dan sloffen is hier al snel) en sorry sorry kom binnen hoppa en weer weg.

‘s avonds hebben we rustig aan gedaan, eerst een terrasje en daarna genoten van de locals met hun eigen dingen… een jongen fixt de fiets van zijn broertje met een steen en niet veel later komt er een toeterende bussenparade door de drie straten gedenderd, schijnbaar voetbalt de helft van het dorp vandaar dat het zo rustig was, gedaan met de rust. Wij gaan optijd tukken morgen weer optijd eruit.